Το Φως της Παναγίας μεταβάλλει τον εσωτερικό μας κόσμο

| Ιστολόγιο |

Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων

«Φῶς ἡ τε­κοῦ­σα, Θεοτόκε, σκο­τι­σθέντα με νυκτί ἁμαρτημάτων, φω­­­ταγώγησον σύ, φωτός οὖσα δο­χεῖον».
Ἑορτάσαμε σήμερα τή μεγάλη ἑορτή τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου μας καί ὑμνήσαμε μαζί μέ τούς μαθητές του τήν δόξα του. Καί ἀπόψε, ψάλ­αμε στόν πανηγυρίσα­ντα ἱερό ναό σας τόν Μεγάλο Πα­ρα­κλητικό Κανόνα καί ὑμνή­σαμε τήν Παναγία Μητέρα του, τήν Ὑπε­ραγία Θεοτόκο, τήν ὁποία ὁ ἱερός ποιητής τοῦ Κανό­νος τήν ὀνομάζει «φῶς τεκοῦσα» καί «φω­τός δοχεῖ­ον», καί τήν πα­ρα­­καλεῖ νά φωτα­γωγήσει τήν σκο­τι­σμένη ἀπό τήν ἁμαρτία ψυχή του.

Καί εἶναι ὄντως «φωτός δοχεῖ­ον» καί «φῶς τεκοῦσα» ἡ Παναγία Παρ­θέ­νος καί Ὑπεραγία Θεο­τόκος, διότι αὐτή ἔφερε στά σπλάγ­χνα της καί γέννησε τόν Χριστό πού εἶ­ναι «φῶς θεῖον καί προαιώ­νι­ον», ὅσο παρά­δο­ξο καί ἀκατάλη­πτο καί ἄν φαί­νεται γιά τήν πεπε­ρα­σμένη καί ἀδύ­να­μη ἀνθρώ­πι­νη λογική μας πῶς εἶναι δυνα­τόν νά γεννηθεῖ ἐν χρόνῳ ὁ προ­αι­ώνιος Θεός, πῶς εἶναι δυνα­τόν νά λάβει σάρκα ὁ ἄσαρκος Θεός.

Ὅμως αὐτό τό θεῖο καί προαιώ­νιο φῶς πού κυοφόρησε καί γέν­νη­σε ἡ Παναγία μας, αὐτό τό φῶς πού τό εἶδαν νά ἀστράπτει ὡς ὁ ἥλιος στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ οἱ μαθητές του ἐπάνω στό ὄρος Θα­βώρ, ὥστε νά ἀναγκασθοῦν νά πέ­σουν στή γῆ τυφλωμένοι ἀπό τή λάμψη του, αὐτό τό φῶς εἶναι πού ἐνοίκησε στήν ψυχή τῆς Ὑπερα­γίας Θεοτόκου καί τῆς χάρισε τήν λαμπρό­τητα καί τήν αἴγλη πού τήν περιβάλλει, τήν λαμπρότητα καί τήν αἴγλη πού ἀντανακλᾶ ἡ ἱερή μορφή της.

Διότι, φέροντας ἡ Παναγία μέσα της τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, ὡς «φω­τός δοχεῖο», φωτίζει καί λά­μπει ὄχι μόνο ἡ ἴδια, ἀλλά ἀκτινο­βολεῖ αὐτό τό φῶς καί σέ ὅποιον βρί­σκε­­ται κοντά της, σέ ὅποι­ον τῆς τό ζη­τᾶ καί τήν παρα­καλεῖ νά τοῦ τό χαρίσει.

Καί τό φῶς αὐτό εἶναι τόσο ἰσχυ­ρό πού διαλύει τό σκοτάδι τῆς κα­κίας καί τῆς ἁμαρτίας πού ὑ­πάρ­χει στόν κόσμο καί στίς ψυ­χές τῶν ἀνθρώπων. Καί τό διαλύει μέ δύο τρόπους.

Ὁ ἕνας τρόπος εἶναι μέ τήν πα­ρου­­σία της.

Ποιός ἀπό ἐμᾶς δέν στάθηκε ἐνώ­πιον τῆς ἱερῆς της εἰ­κόνος, ποιός δέν συνά­ντησε τό μη­τρικό βλέμμα της νά τόν ἀτενίζει ἀπό τήν κόγχη τοῦ ἱε­ροῦ βήματος, ποιός δέν τῆς ἀνέ­θε­σε τό αἴτημά του, τόν πόνο του, τήν ἀγωνία του ἀσπαζόμενος τήν ἱερή μορφή της καί γονατί­ζο­ντας ἐνώπιόν της καί δέν αἰσθάν­θηκε τήν χάρη της νά ἀγ­γίζει τήν ψυχή του, δέν αἰσθάν­θηκε νά φω­τίζεται ἡ σκέ­ψη καί ὁ νοῦς του;

Καί ὅλα αὐτά δέν εἶναι φαντα­σί­ες ἤ κενοί συναισθηματισμοί. Εἶ­ναι ἡ χάρη τῆς Παναγίας μας. Εἶ­ναι τό φῶς της πού μεταβάλλει καί τόν δικό μας ἐσωτερικό κόσμο, πού φωτίζει τήν ψυχή μας, ἡ ὁποία πολλές φο­ρές εἶναι σκοτι­σμέ­­νη ἀπό τήν ἀχλύ τῶν πται­σμά­των μας καί τίς ζάλες τοῦ βίου. Καί, ἐάν τό φυ­σι­κό φῶς τοῦ ἡλίου δρᾶ εὐεργετικά στόν ἄνθρωπο, πό­σο μᾶλλον τό θεῖο φῶς τῆς Ὑπε­ρα­γίας Θεοτόκου!

Ὁ δεύτερος τρόπος εἶναι ἡ μεσι­τεία της. Ἡ Παναγία μας, ἀνάμεσα στίς πολλές χάρες πού ἔχει λάβει ἀπό τόν Υἱό καί Θεό της, ἔχει λά­βει καί τό ἐξαιρετικό προνόμιο νά εἶ­ναι ἡ διαρκής πρέσβειρα καί με­σί­­τρια τῶν ἀνθρώπων στόν θρόνο τῆς χάριτος. Ἔχει λάβει τήν χάρη νά βρίσκεται δίπλα στόν Υἱό της καί συγχρόνως δίπλα στούς ἀν­θρώ­πους, στόν καθένα ἀπό ἐμᾶς, σέ ὅλους ὅσους προστρέ­χουν σ᾽ αὐτήν καί ἐπικαλοῦνται τήν βοή­θειά της, γιά νά μεταφέρει τά αἰ­τήματά τους στόν Χριστό.

Καί μεσιτεύει ἡ Παναγία μας διη­νε­­κῶς γιά χάρη μας στόν Κύριό μας. Μεσιτεύει ὅ­μως ἰδιαιτέρως γιά ὅσους αἰσθά­νο­νται τήν ἁμαρ­τω­λότητά τους καί τήν παρακα­λοῦν νά τούς ἀπαλ­­­λάξει ἀπό τήν ἁμαρτία. Καί εἶναι πλῆθος ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἔφθασαν στήν σωτηρία χάρη στίς δικές της πρεσβεῖες καί στήν δική της μεσιτεία. Κανείς, ἄλ­λωστε, δέν μπορεῖ νά ἰσχυρισθεῖ ὅτι δέν ἔχει ἁμαρ­τίες καί δέν χρει­ά­­ζεται τήν βοήθεια τῆς Πανα­γίας μας.

Γι᾽ αὐτό, ἄς ἀπευ­θυ­νόμαστε ὅλοι μας, ὄχι μό­νο τίς ἡμέρες αὐτές τοῦ Δεκα­πε­νταυγού­στου, ἀλλά καί σέ ὅλη μας τήν ζωή πρός τήν ὑπεραγία Θεοτόκο, πού γιά χάρη μας δέν ἐγκατέλειψε καί δέν θά ἐγκατα­λεί­ψει ποτέ τόν κό­σμο· καί ἄς τήν παρακαλοῦμε μα­ζί μέ τόν ἱερό ὑμνο­γράφο, νά φωτί­σει τήν ψυχή μας καί ζωή μας μέ τό φῶς τοῦ Υἱοῦ της καί νά μᾶς καθοδηγεῖ ὥστε νά πο­ρευόμε­θα στήν ὁδό τῶν ἐντο­λῶν του καί νά ἀξιω­θοῦ­με μέ τίς πρε­σβεῖες της νά ἐπιτύ­χουμε καί ἐμεῖς τήν σωτη­ρία μας.

Καί ἄς τήν παρακαλοῦμε ἀκόμη, ἰδιαιτέρως αὐτό τό διάστημα, νά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό τήν ἀπειλή τῆς πανδημίας πού ἐπικρέμαται καί πάλι καί νά μᾶς λυτρώ­σει μέ τήν χάρη της.

orthodoxianewsagency.gr

Αναρτήθηκε από: Ποσειδώνας Αποσπερίτης